In de 016 was ik gewend en zelfs gehecht geraakt aan mijn positie van rechtshalf.
Ik had een redelijk seizoen achter de rug, met een mindere fase van een paar weken. Toch wist ik dat het moeilijk zou zijn om de stap te maken naar de 018. Ik groeide nog steeds weinig, en kwam hierdoor fysiek tekort.
Spelen bij de A2 (018-2) zag ik niet zitten. Het niveau was een behoorlijk stuk lager, waardoor het niet veel jongens lukte om de stap te maken naar de A1. Ik zag het zomaar gebeuren dat ik bij de A2 zou worden vergeten, en geen kans meer zou krijgen.
Mijn trainer dacht aan dispensatie. Ik zou dan toestemming krijgen van de KNVB om nog een seizoen in de 016 te spelen. Dit zou mede vanwege mijn lengte worden goedgekeurd. Het gaf mij veel vertrouwen, en ik werd in de eerste maanden van het seizoen een betere middenvelder.
Na de winterstop kon ik alsnog naar de A1. De rechtsback van het team was geblesseerd geraakt. Dat werd mijn positie. In de 016 had ik eens een helftje als back gespeeld, maar dat was het. Nu moest ik in de 018, op een hoger niveau, spelen als back terwijl het team vocht tegen degradatie.
De Aanname
Op een dag speelden we thuis tegen een concurrent. Ik wist dat de linksbuiten snel was, omdat ik in de 016 al tegen het team had gespeeld. We moesten winnen. Op een gegeven moment in de eerste helft, had de tegenpartij balbezit aan de eigen rechterkant. Ik stond volledig gekanteld.
Wat ik uit bij Roda JC fout deed, ging nu goed. Ik stond goed opgesteld, niet ver van het centrale duo. De tegenstander probeerde de linksbuiten te bereiken. Ik zag de bal op me afkomen. Ik twijfelde over het wegkoppen. Ik besloot dat ik de bal zou gaan aannemen.
Ik stond inmiddels met mijn lichaam naar mijn eigen 16 meter, op iets van 20 meter van het strafschopgebied. Mijn rechtervoet ging de lucht in, op zoek naar de bal. Ik was van plan de bal dood te leggen, het liefst de andere kant op, waarna ik deze zou kunnen overspelen.
Zo ging het niet. De bal stuiterde van mijn voet af, in de richting van mijn eigen 16. De linksbuiten was helemaal naar binnen gekomen. Daar had ik hem niet verwacht. Met zijn snelheid lukte het hem eerder bij de bal te zijn. Hij stond nu 1 op 1 met mijn keeper. Doelpunt. Een enorme fout.
Moeilijke positie
Een tijdje geleden schreef ik over de Moeilijkste Positie in het Voetbal. Hierin beschreef ik mijn ervaring als keeper. Het was voor mij erg lastig om te wennen aan het feit dat ik geen fouten mocht maken. Als voetballer was ik juist gewend om erg veel risico in mijn spel te leggen.
Als speler mocht ik vaak juist wel fouten maken. Met genoeg spelers achter de bal kan het team het balverlies herstellen. Zo kan je risico's nemen die zich uitbetalen wanneer de dingen die je probeert wél goed gaan. Een 1 tegen 1 kan balverlies opleveren óf gevaar voor de goal van de tegenpartij.
Een foute aanname als rechtshalf was geen ramp. Ik had achter mij nog de laatste linie en andere middenvelders die mogelijk konden herstellen. Nu stond ik als rechtsback zelf in die laatste linie, en vanwege het kantelen zelfs centraal. De weg naar de keeper lag na mijn fout helemaal open.
Vrijwel elke fout die ik maakte als keeper was een tegengoal. Ook als back is een fout in veel gevallen dodelijk. Dit is voor mij één van de definities van een moeilijke positie.
Ik zou veel leren van spelen op die positie. Maar ik was blij toen ik weer meer risico in mijn spel mocht leggen.
Lees Hier Meer: Dit is de moeilijkste positie in het voetbal
Geschreven door: Freddy Gomes