Na het laatste fluitsignaal sprong Edgar Davids in de armen van bondscoach Guus Hiddink.
Alles was nu compleet vergeven en vergeten. De twee hadden een nieuwe relatie. Davids had net de winnende goal voor Oranje gemaakt. De ploeg kon zich nu op gaan maken voor de kwartfinale van het WK van 1998.
2 jaar eerder ging het helemaal mis voor de twee. Davids was woest na een teleurstellende wedstrijd en had wat geroepen naar een journalist. Volgens de middenvelder luisterde de trainer teveel naar bepaalde spelers. Davids had gezegd dat Hiddink met zijn hoofd in de reet een aantal spelers zat.
“Zijn hoofd moet eruit. Dan kan hij beter zien.”
De emotionele reactie van Davids betekende meteen het einde van zijn toernooi. Dankzij Hiddink was het niet meteen het einde van zijn interlandcarrière. Ik vraag mij of hoeveel andere trainers de situatie op dezelfde manier hadden kunnen oplossen.
Oranje had Davids nodig. Hij was voor het team een unieke speler. Hiddink wist dit. Als trainer mocht hij natuurlijk niet toestaan dat er zo over hem werd gesproken. Maar hij had dan ook maatregelen getroffen na de uitspraak van Davids die echt niet door de beugel kon.
Degradatie
Bij mijn oude club Excelsior deed zich het afgelopen seizoen ook iets voor tussen speler en trainer. Wat het is weten we niet precies. Wat we wel weten is dat trainer Marinus Dijkhuizen al voor de winterstop geen beroep meer deed op middenvelder Yassine Ayoub.
Ayoub lijkt voor een kleine club als Excelsior een aanwinst. Zelfs met een carrière die in de laatste jaren iets minder verliep, had hij belangrijk kunnen zijn. In Kralingen spelen niet vaak spelers die FC Utrecht, Feyenoord en Panathinaikos achter hun naam hebben staan.
Laat ik voorop stellen dat het mij een erg lastige situatie lijkt. Zeker als er zich dingen voordoen waar de hele groep bij is. Als trainer wil je niet dat spelers denken dat zij makkelijk weg kunnen komen met slecht gedrag. Het kost daarnaast teveel energie om steeds te moeten corrigeren.
Dus geeft een trainer aan wat de grens is. Een speler die toch die grens passeert kan mooi dienen als voorbeeld. Het moet voor iedereen duidelijk zijn wat mag en kan. En waarom. Zonder te weten wat er allemaal speelde, denk ik dat een speler als Ayoub bij een club als Excelsior een rol had moeten spelen.
Nu gaat de club weer de KKD in, terwijl de middenvelder de afgelopen maanden salaris kreeg overgemaakt voor zijn individuele trainingen. Tijdens een uitzending op ESPN vertelde Ayoub dat hij niet weet waar het precies aan heeft gelegen. Of hij wil dat liever niet zeggen.
Maar het kan zijn dat er een paar keer een discussie ontstond, waarbij hij in de ogen van Dijkhuizen te ver is gegaan. Ik kan mij voorstellen dat Ayoub met zijn ervaring dacht wat toe te kunnen voegen aan het team. Dan moet er wel een trainer staan die het accepteert dat spelers wat te zeggen hebben.
Als je de kern van een groep bijvoorbeeld betrekt bij je speelwijze, dan geef je ze nog meer verantwoordelijkheid. Dat is een andere relatie dan die waar een trainer of technische staf bepaalt, en de spelers moeten uitvoeren. Betrek je spelers bij beslissingen, dan staan ze daar eerder achter.
Ik schrijf bewust 'een andere relatie', en niet een betere relatie. Of het beter is, hangt af van een aantal factoren. Dan heb ik het niet over de resultaten, want dat weet je vooraf nooit. Het is dan ook makkelijk om achteraf de degradatie van de club te wijten aan het niet gebruiken van Ayoub.
Mijn punt is dat je als trainer, zoals Hiddink liet zien, een goede afweging moet maken. Een speler moet weten dat bepaalde acties consequenties zullen hebben. Dit werkt naar de groep toe goed, zeker als het een speler is met een bepaalde status. Daarna moet je op zoek naar een oplossing.
Die oplossing moet iedereen dienen. Als je een speler toe kan voegen van het kaliber Davids, moet je dat niet laten. Ayoub is, in ieder geval op papier, voor Excelsior van toegevoegde waarde. Dan is het je job als trainer om er alles aan te doen hem bij de groep te houden.
Zelfs als het betekent dat je misschien wat verliest van je imago als strenge trainer. Dijkhuizen zal echt wel goede redenen hebben gehad voor zijn besluit. En toch denk ik dat er andere opties waren.
Niet iedereen is binnen een groep gelijk. De ene speler is de ander niet. Leer om te gaan met lastige spelers, want zij maken soms juist het verschil maken. Aan jou de taak om de balans te vinden.
Lees Hier Meer:
Trainer praat: Iedereen is gelijk
Geschreven door: Freddy Gomes
