Mijn definitie van beleid voor voetbalclubs is deze:
“Een beleid van een club is gericht op de regels die de leiding invoert zodat er betere beslissingen kunnen worden genomen. Het beleid dient gericht te zijn op de afgesproken doelstellingen.”
Door het instellen van regels voorkomt een club dat de betrokkenen keuzes maken die meer schade veroorzaken dan problemen oplossen. Op het moment van een mindere fase kan het ontslaan van de trainer een oplossing lijken. Het probleem is echter dat clubs altijd wel mindere fases kennen.
Als er geen regels zijn rondom de omgang met de trainer en andere mensen die in dienst zijn, zal het ontslaan van een trainer de norm worden. Voor even is de druk op de mensen die het ontslag naar buiten brengen minder, tot het moment dat ook de nieuwe trainer onder druk komt te staan.
Ik heb genoeg geschreven over hoe ik denk over het ontslaan van trainers. Over de regels die onderdeel zijn van de aanstelling van een nieuwe trainer heb ik veel minder gezegd. Het begint bij de manier waarop een trainer wordt aangesteld. Op welke manier kijken clubs naar dat proces?
Welke regels heeft de club voor de aanstelling? Naast een zogeheten profiel, is een onderwerp als tijdsdruk van belang. Ik hoorde ooit een investeerder zeggen dat hij nooit ja zegt tegen een startup als hij binnen een paar dagen moet beslissen. Hij weet dat hij tijd nodig heeft voor een goed besluit.
De concurrentie van anderen leidt vooral bij transfers van spelers tot emotionele keuzes. Clubs proberen elkaar af te troeven. Dit is alleen maar mooi voor de verkopende club, die met plezier kijkt naar de binnenkomende voorstellen. Dit zijn vaak de transfers waarin teveel wordt betaald.
De omstandigheden
In gevallen waarin het beleid niet wordt gevolgd, laten clubs de omstandigheden bepalen. Dat werkt niet. Het feit dat clubs om je heen grote bedragen uitgeven aan nieuwe spelers betekent niet dat je mee moet gaan. Het is echter makkelijker gezegd dan gedaan om tegen je FOMO te vechten.
FOMO, fear of missing out, is voor ons allemaal een groot probleem. De angst om achter te blijven zorgt voor beslissingen die puur gebaseerd zijn op de acties van anderen. Fans zien anderen veel geld 'investeren' en zijn bang van de concurrentie te verliezen. Zij eisen van de club hetzelfde.
Het kan ook zijn dat de club vanwege één of meerdere verkopen veel geld in kas heeft. Fans zien de selectie minder worden terwijl de club geld in huis heeft voor nieuwe aankopen. Zij willen graag nieuwe topaankopen zien zodat het team voor de prijzen kan gaan in het nieuwe seizoen.
In 2019 verkocht Atletico Madrid Antoine Griezmann voor 120 miljoen euro. Barcelona betaalde de afkoopclausule van de Fransman. Bij Atletico moesten ze op zoek naar een vervanger voor de sterspeler. In Portugal maakte een tiener naam in zijn eerste seizoen bij het eerste van Benfica.
Ook hij had een dikke afkoopsom in het contract. Atletico moest voor João Felix 126 miljoen euro betalen. De club verloor haar topspeler die een jaar eerder wereldkampioen was geworden. Het kreeg daarvoor een peperdure tiener terug. Het is alsof dat geld verplicht moest worden uitgegeven.
Atletico had nooit meer dan 70 miljoen euro uitgegeven voor een speler. In de zomer van 2018 kocht de club Thomas Lemar van AS Monaco. De Fransman was onderdeel van de selectie dat het WK won in Rusland. Dan mag je spreken over een andere categorie dan Felix.
Het verschil is 56 miljoen euro. De enige verklaring voor het betalen van die afkoopsom lijkt het feit dat de club met het vertrek van Griezmann kon beschikken over 120 miljoen. Het is makkelijk om achteraf vast te stellen dat de transfer van Felix niet succesvol is geweest.
Zijn transfersom kon toen al in twijfel worden getrokken omdat Atletico niet bekend staat om het aankopen van deze type spelers. Met zijn 19 jaar en pas één seizoen in het eerste van Benfica viel Felix in de categorie jonge talenten. Atletico koopt vaak spelers die ouder zijn en meer ervaren.
Griezmann ging op zijn 23e naar de club van Simeone. Zijn toenmalige transfersom van 30 miljoen euro was een clubrecord. De aanvaller had toen al een paar seizoenen achter de rug bij Real Sociedad. Een ander voorbeeld is City-middenvelder Rodri. Hij trok op zijn 22e naar Atletico.
De middenvelder had zich toen bewezen bij Villareal. De tranfersom kwam neer op zo'n 25 miljoen euro, inclusief de afgesproken bonussen. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Waar het op neerkomt is dat de club moeite zou hebben met het verantwoorden van de beslissing.
Dat Atletico Felix wou hebben begrijp ik volledig. Dat de club zomaar even zijn afkoopsom op tafel besloot te leggen is bijzonder. Heel Europa zat achter de jonge aanvaller aan maar dat is geen reden. Dit is juist het moment dat de regels die onderdeel zijn van het beleid clubs kunnen helpen.
Als de club een beleid had rond het betalen van transfersommen, zou duidelijk zijn dat bedragen van meer dan 100 miljoen alleen voor de buitencategorie mag worden betaald. Felix was op zijn 19e een speler met enorm veel potentie, maar niet iemand van de buitencategorie.
Clubs betalen te veel voor de verkeerde spelers omdat zij de omstandigheden laten bepalen welke acties er moeten worden genomen. Een gebrek aan beleid is de manier om goed werk in een korte periode uit te wissen.
Investeerder Lou Simpson zei ooit dat zelfs het beste bedrijf geen goede investering is als de prijs daarvoor te hoog is. Vergelijk je dit met de transfermarkt, dan is dat ook zo. Er zijn slechts een paar spelers die een uitzondering vormen.
Een aankoopbeleid moet vragen beantwoorden. Zaken als hoeveel geld de club is bereid uit te geven aan verschillende type spelers. Welk salaris past bij deze spelers, en voor hoeveel jaar zij worden vastgelegd. Clubs moeten voorkomen dat zij onder druk van anderen keuzes maken.
Het beleid dient te wijzen op het proces voor een aankoop. Hoe meer geld er moet worden uitgegeven voor een speler, hoe langer er voor dat proces moet worden uitgetrokken. Het risico dat een andere club die speler wel weet vast te leggen moet er niet toe doen.
In de praktijk werkt dat bij de meeste clubs helaas anders. Beleid rond diverse zaken ontbreekt vaak. Wanneer er wel sprake van is, ontbreekt de discipline om het uit te voeren. De resultaten van het moment bepalen meestal de volgende acties.
In het stuk Opportunistisch voetbal en een gebrek aan Geduld schreef ik het volgende:
“Het beleid bepaalt de resultaten. Wie de resultaten het beleid laat bepalen komt vast in een cirkel van reactieve beslissingen.”
Reageren is makkelijker dan proactief werken aan een beleid voor de lange termijn. Maar zonder die regels gaat het mis. Het beleid is een stel regels dat clubs beschermt tegen het eigen gedrag.
Lees Hier Meer:
Wat is de marktwaarde van voetballers en hoe wordt dat bepaalt?
Geschreven door: Freddy Gomes, oud-voetballer op niveau en oud-trainer van een vriendenteam. Ik speelde 7 jaar voor Excelsior Rotterdam. Vanaf de C-jeugd (O14) tot aan het tweede elftal. Later speelde ik een aantal seizoenen in de Hoofdklasse. Als trainer werd ik kampioen met mijn vriendenteam in de Reserve 5e Klasse Zaterdag. Ik was tevens de keeper van dat team.