Ik begon met voetballen bij een club toen ik 7 jaar oud was.
Na maanden vragen aan mijn ouders mocht ik eindelijk op voetbal. Maar daarvoor was ik altijd met een zacht balletje aan het spelen in de gang thuis. Dan deed ik alsof ik aan het keepen was.
Ik ging voetballen in Schiebroek, bij het kleine Unicum. Het team had een keeper, en daarom gaf ik aan dat spelen als spits mij ook wel leuk leek. Na een fusie ontstond Unicum/SIOD. Zo zouden we heten tot aan de volgende fusie, nu met DESV in Schiebroek. Dat was in 1994, toen ik 12 was.
De naam van de nieuwe club werd Schiebroek '94. Het zou mijn laatste seizoen worden bij de club. Ik was toe aan voetballen op een hoger niveau. Vanaf een jonge leeftijd nam ik voetbal erg serieus, en dus wou ik naar een omgeving waar veel meer van mij werd gevraagd.
Dat jaar trainde ik mee bij Feyenoord. Na een paar weken werd ik daar helaas afgewezen. Toen ging ik voor mijn kans bij een talenten dag van Excelsior. Dat ging goed, en ik mocht een oefenwedstrijd spelen. Ook in die wedstrijd wist ik genoeg te overtuigen. De club nam mij aan voor de C2 (014-2).
Na zes jaar voetballen in Schiebroek, zouden zeven mooie jaren volgen in Kralingen. Voetballen bij een BVO, dat was mijn droom. Makkelijk was het niet. Na een paar weken in de C2, mocht ik dankzij een goede voorbereiding aansluiten bij de C1. Daar bleek hoe groot mijn achterstand was.
Het seizoen ervoor speelde ik in Afdeling 12, de C1 van Excelsior speelde Afdeling 1. De uitdaging was, zeker achteraf gezien, heel goed voor mij. Een paar jaar later speelde ik in de A1. Mijn gedrag begon te veranderen. Ik weigerde te spelen als rechtsback, en zat daardoor maanden op de bank.
Het seizoen daarna speelde ik vooral als rechtsbuiten en rechtshalf. Maar ook een paar heerlijke wedstrijden als nummer 4. Ik had mijn gelijk gehaald, vond ik. En dus ging ik opnieuw in discussie over mijn positie. Nu met de trainer van het tweede elftal. Een grote fout.
Het tweede elftal is de A1 niet. Daar zou ik snel achter komen. Na mijn respectloze gedrag naar de trainer toe, kwam ik in de competitie niet in actie. Toch was de trainer bereid mij nog een seizoen de kans te geven. Ik mocht blijven bij het tweede elftal van Excelsior.
Mijn zaakwaarnemer gaf mij goed advies. Ik moest geduld hebben. Was pas 20. En hij vertelde dat het heel normaal was om minimaal twee jaar bij het tweede elftal van een BVO te voetballen. Ook als amateur, zonder contract. Ik zag het natuurlijk weer anders, en zou het gaan laten zien.
Ik vroeg naar stages. Kreeg een afwijzing, en van andere clubs niet eens een kans. Wat opeens overbleef, was voetballen bij de amateurs. Ik ging naar SVVSMC, dat net was gedegradeerd. Het lukte om meteen terug te keren naar de Hoofdklasse. Ik speelde vooral bij het tweede elftal.
Er volgden twee mooie jaren in de Hoofdklasse Zondag. Een mooie competitie, met sterke tegenstanders. Degradatievoetbal maakte mij eindelijk een stukje volwassen. Het tweede seizoen in de Hoofdklasse slaagden we er niet in om ons te handhaven. De meeste spelers vertrokken.
Ik ging naar Deltasport in Vlaardingen. Uitkomend in de Hoofdklasse Zaterdag. Met heerlijke tegenstanders als Spakenburg en Ijsselmeervogels. Er volgde voor mij een tweede degradatie op rij. Dat was moeilijk om te accepteren. Voor het eerst dacht ik aan stoppen.
Bijna het gehele team vertrok, ik bleef. Zonder sponsor lukte het de club niet om een redelijk elftal te formeren voor de Eerste Klasse Zaterdag. Na twee wedstrijden in de competitie besloot ik te stoppen. Ik kwam nog een keer terug, dankzij Zwaluwen Vlaardingen.
De club gaf mij een kans mijn amateur carrière nieuw leven in te blazen. Dat lukte maar voor een deel. We slaagden in onze missie, kampioen worden in de Tweede Klasse Zaterdag. Mijn persoonlijke missie faalde. Ik haalde niet het niveau dat ik voor ogen had. Ik stopte definitief.
Met voetballen op niveau dan. Na een pauze van een jaar werd ik keeper van een nieuw vriendenteam. Ik stapte in een nieuwe wereld. Zo had ik het voetballen nog nooit beleefd. Ik bleef vissen. 10-1, 6-0, 7-1. We waren niet te benijden. En toch was het na elke wedstrijd feest.
In de eerste twee seizoenen combineerde ik het vriendenteam met zaalvoetbal. Het eerste seizoen maakte ik zelfs een promotie mee. Ook het zaalvoetbal was voor mij een nieuwe wereld. Ik scoorde de nodige goals voor mijn team, maar had het gevoel dat het te snel voor mij ging.
Ik besloot dat ik in seizoen 3 van het vriendenteam alleen voor het veldvoetbal zou gaan. Dat bleek de juiste zet. Ik was nu ook de trainer van de ploeg. Een taak die ik zeer serieus nam. Ik wist dat ik de kennis in huis had om het team te leiden tot het grote doel, die van het kampioenschap.
We werden kampioen in de Reserve 5e Klasse Zaterdag. Dat lijkt op zich niet veel voor te stellen. Maar kampioen worden draait niet om de prijs. Het gaat om wie je moet worden om dat te bereiken. Het gaat om onze ontwikkeling. We leken 2 waardeloze jaren te hebben gehad.
Achteraf konden we vaststellen dat daar onze grootste sprongen zaten. Het gaat daarom om principes. En ik geloof dat dezelfde principes op elk niveau van toepassing zijn.
Na een geslaagde missie in een voor mij nieuw deel van het voetbal, en op een geheel nieuwe positie, ging ik op zoek naar de volgende uitdaging. Ik liet alles achter in Nederland. Mijn kantoorbaan zei ik na acht jaar vaarwel. Mijn huis werd verhuurd. Bestemming: Brazilië.
In Rio de Janeiro ging ik voor de tweede keer tijd doorbrengen in de grootste favela van het land. Na een paar maanden trok ik naar Kaapverdië. Mijn neef speelde met zijn collega's in een zaaltje. Ik begon mee te doen, en kreeg weer zin in het voetbal. Met de week werd ik fitter.
Inmiddels was ik 32. Ik had de laatste jaren alleen gekeept, maar kon nog voetballen. Daarom ging ik meetrainen met een club van het tweede niveau op het eiland. De club had als doel om te promoveren. Spelen in het stadion van Mindelo, daar deed ik het eigenlijk voor. Die dag kwam.
Op een dag speelden we een oefenwedstrijd tegen de recordkampioen van het land, Mindelense. We waren duidelijk een maatje te klein, en verloren met 6-1. Toch genoot ik van de dag en spelen op de positie van linkshalf. In die tijd maakte ik de keuze om vol te gaan voor mijn werk met Sonvela.
Tijd om te trainen was er daarom niet meer. Wel had ik tijd om me in te zetten voor de lokale voetbalschool. Hier werkte ik vooral op zaterdag als jeugdtrainer, voor kinderen van 6 tot 14 jaar oud. Nu zijn we een paar jaar verder. Van het voetbal geniet ik de laatste jaren vooral als kijker.
En de afgelopen maanden kan ik mijn liefde voor het spel kwijt via Voetbal Tactics. Op mijn blog deel ik 35 jaar vol voetbal met jullie. Hopelijk hebben lezers hier op verschillende manieren wat aan. Zolang dit leuk is deel ik verhalen uit het (mijn) verleden, en soms kijken we naar de toekomst.
Lees Hier Meer: Voetbal Tactics Blog
Geschreven door: Freddy Gomes