“Het leven en sport kunnen niet worden gescheiden.
Zij zijn één.” – Sri Chinmoy
Als ouders dien je belangrijke keuzes te maken voor (en met) je kinderen. Sporten is om verschillende redenen erg belangrijk voor ons allemaal, ongeacht leeftijd. De vraag is dan vooral, voor welke sport kies je? Ik weet nog goed dat mijn moeder zich onder meer zorgen maakte over blessures toen ik op mijn 7e voor het eerst op het veld stond.
Ik geloof dat ik vrij lang heb gevraagd of ik niet kon worden ingeschreven bij een club. Los van een kleine binnenplaats, was er in mijn oude buurt ook niet echt de ruimte voor een kind om veel te kunnen doen. Op een gegeven moment waren mijn ouders het wel eens over het feit dat ik mijn energie kwijt moest.
Misschien moet je voor jezelf de keuze gaan maken. Je wilt meer bewegen, lekker gaan sporten. Wanneer je te veel tijd zittend door brengt op school, op kantoor en ook nog een thuis, ga je dat vroeg of laat wel merken. Welke sport je uiteindelijk besluit te gaan beoefenen kan afhangen van een bepaald gemak.
Mogelijk heb je vrienden met wie je een gezellige vriendenteam kunt opzetten. Of is er een leuke voetbalvereniging in de buurt waar je aan de slag kan? Voetballen in club verband, als onderdeel van een vast team, betekent wekelijks uitkomen in een competitie. Het betekent ook minstens één keer in de week deelnemen aan de groepstraining.
Op deze manier met je sport bezig zijn, op welke niveau dan ook, heeft diverse voordelen. Ik zet er hieronder een paar op een rijtje, met voorbeelden uit mijn eigen tijd als voetballer.
Gezondheid
Zoals gezegd maakte mijn moeder zich zorgen om de blessures die ik kon oplopen met voetballen. Toen ik ongeveer een jaar bezig was, brak ik mijn arm. Dit gebeurde niet tijdens een wedstrijd, maar toen we met een groepje aan het spelen waren voor de wedstrijd. Anders dan volwassenen, gaan kinderen hier anders mee om.
Ik kan me goed voorstellen dat de angst na deze gebeurtenis alleen maar toenam bij mijn moeder. Ik had als 8-jarige echter nergens last van. Al heel snel na de operatie was ik al weer klaar om te gaan voetballen. Ik wou van het gips af, en het veld op. Ook na de breuk ging ik gewoon verder met mijn sport.
Ondanks de kans op blessures, zijn de voordelen van sporten voor de gezondheid overduidelijk. Overgewicht lijkt steeds meer toe te nemen. Dit is geen verrassing als je kijkt naar de huidige manier van leven. Een sport als voetbal doet daarnaast ook veel voor je geestelijke gezondheid.
Als onderdeel van een routine waarin je twee of drie keer per week gaat voetballen, stapelen de verschillende voordelen zich na een tijdje op. Niet altijd zijn ze heel zichtbaar.
Het is voor iedereen goed om een paar keer in de week offline te zijn, weg van social media en online gamen. In een mooie bosrijke omgeving op een lekker groen veld voetballen geeft je de mogelijkheid om enkel daarmee bezig zijn. Zo kun je alles om je heen even te vergeten.
Samenwerken
In een team heb je elkaar keihard nodig. Hoe goed sommige spelers ook denken te zijn, niemand kan zonder andere goede spelers om zich heen. Daarnaast beseffen we ook dat je verschillende type spelers en persoonlijkheden nodig hebt om een sterk team te kunnen vormen.
“Voetbal is de meest individualistische teamsport die bestaat”. Een geweldige quote uit een docu die ik een tijdje geleden heb zitten kijken. Het klopt volledig. Elke speler staat op het veld om zelf iets te kunnen bereiken. We stellen allemaal persoonlijke doelen, naast de gezamenlijke doelstellingen. Soms is er sprake van hevige concurrentie voor bepaalde posities.
Hoeveel voetballers ook met zichzelf bezig zijn, zonder samen te werken kom je nergens. Tot tweemaal toe ben ik gedegradeerd met teams waarvan ik dacht dat het absoluut niet nodig was geweest. De selecties hadden kwaliteit zat, maar in beide gevallen waren we te weinig een team. In de meeste succesvolle ploegen ontstaat er iets moois binnen de groep.
Al heb je het misschien niet door, je maakt vrienden voor het leven. Niet dat je met de meeste jongen continue contact hebt. Een tijdje terug kwam ik in Rotterdam meerdere oude voetbalvrienden tegen. Met twee van die jongens voetbalde ik slechts één seizoen, tussen mijn 13e en 15e.
Even los van de momenten dat we elkaar in de tussentijd zijn tegen gekomen, zitten we nu dus op zo'n 25 jaar later (!). En toch wordt er even gestopt, om elkaar gedag te zeggen en bij te praten. Het is altijd erg leuk om oude herinneringen op te halen. Voor de meeste van ons was het een geweldige tijd, waarin we heel veel plezier beleefden samen.
Het feit dat je elkaar nodig hebt op en buiten het veld zorgt in veel gevallen voor een speciale band.
Teleurstellingen verwerken
In het leven heb je niet alles in de hand. Ook in de sport heb je niet overal controle over. Je hebt, zeker niet in een teamsport, altijd invloed op het eindresultaat. Je stapt het veld op om te winnen, maar of dat ook daadwerkelijk lukt, is afhankelijk van een hoop factoren. Helaas raken we soms uit het oog wat we wel of niet onder controle kunnen hebben in het leven.
Verliezen is onderdeel van voetbal, zelfs voor de beste voetballers ooit. Waar jij volledig over gaat, is de hoeveelheid energie die je stopt in een wedstrijd. Heb je er (samen) alles aan gedaan om als winnaar van het veld af te kunnen lopen? Hoe je omgaat met een nederlaag en andere teleurstellingen is ook volledig afhankelijk van je eigen instelling.
Op mijn 13e zou ik voor het eerst tegenover mijn beste vriend op het veld staan. Hier keken we weken naar uit. Een paar dagen voor de wedstrijd vertelde mijn trainer dat ik die wedstrijd niet mee zou gaan maken. Ik moest mee met de C2. Ik vocht tegen de tranen. Het kwam even hard aan, maar ik moest inderdaad meer aan spelen toekomen.
De knop moest om, en dat gebeurde ook. Ik deed mijn best, scoorde en we wonnen. Ik moest gewoon blijven werken, beter proberen te worden. Daarna waren de keuzes aan de trainers. Een paar maanden later stonden mijn beste vriend en ik wel tegenover elkaar. Op mijn verjaardag. Ik viel in en scoorde in een ruime overwinning. Onbetaalbare lessen voor iemand van die leeftijd.
Dingen die ik als jonge speler van een voetbalvereniging heb mogen leren, zie ik als 41-jarige nog steeds als erg waardevol. Ook in de toekomst zal ik zaken die ik dankzij het voetbal heb geleerd kunnen toepassen. Zowel bij de amateurs als in de jeugd van Excelsior moest ik constant bezig zijn met mijn ontwikkeling om verder te kunnen komen. Vaak gebeurde dit onbewust.
Ik zou nog een tijdje door kunnen gaan met voorbeelden en herinneringen, maar wil dit stuk niet te lang maken. Misschien lees je dit omdat je twijfels hebt over je eigen voetbal avontuur of dien je een keuze te maken voor je kind(eren). Het klopt dat de sportwereld hard kan zijn. Maar dit geldt natuurlijk voor alles in het leven.
Sommige ouders willen kinderen beschermen voor pijnlijke ervaringen. Dat kan ik goed begrijpen. Ik kan niet ontkennen dat er moeilijke momenten tussen zaten. Niet alleen als kind heb ik die meegemaakt, ook toen ik als twintiger uitkwam voor verschillende amateurteams. Degraderen uit de Hoofdklasse was bijvoorbeeld vreselijk om mee te maken.
Dit zijn ervaringen waar je mee om moet leren gaan. Als sporter kan je alleen je eigen omgeving onder controle krijgen. En dan vooral je eigen input. Alles wat daarbuiten kan gebeuren dien je te accepteren. Als 13-jarige moest ik al leren dat het enige wat ik kon doen mijn best was. Sterker nog, alles wat ik deed als speler moest in dienst staan van het beter worden.
Ik denk dat ik in de laatste jaren even uit het oog ben verloren hoe het voelt om de beste te willen zijn. Dat is de keuze die je kunt maken. Wat je ook wilt bereiken in het leven, en hoe oud je ook bent. Dat is het idee van je eigen Champions League.
De laatste tijd denk ik vaak aan de discipline en gewoontes van vroeger. Toen stelde ik mezelf geen vragen. Op trainingsdagen ging ik trainen. Klaar. Terwijl ik nu constant probeer te onderhandelen met mezelf over de keuzes die ik moet maken.
Ik kan nog genoeg leren van de kleine voetballer die ik 25 jaar geleden was.