Ik hoorde Carlo Ancelotti onlangs zeggen dat hij op sommige momenten even een stapje terug doet.
Zijn spelers weten inmiddels wat hij van ze verwacht. De trainer geeft ze het vertrouwen, en weet dat zij de kwaliteiten hebben om uit te voeren wat hij van ze vraagt. Hij is niet altijd nodig.
De Italiaan heeft genoeg ervaring om als trainer zijn momenten te kiezen. Zoals spelers dat hebben, heeft een trainer dat ook. Daarnaast vragen verschillende momenten om een andere aanpak. De ene keer werkt het om kwaad te worden, op andere momenten hebben spelers meer aan rust en begrip.
Het kan zelfs beter zijn om niks te zeggen, zodat spelers onderling kunnen communiceren. Met spelers in het team die weten wat zij moeten doen, is het niet altijd nodig om je te laten horen.
Vriendenteam
Toen ik trainer was van een vriendenteam, werkte ik aan de verdedigende organisatie van het elftal. Ik eis nog steeds de credits op voor de vooruitgang die we toen hebben gemaakt.
Maar de waarheid is dat alles wat er aan de bal gebeurde weinig met mij te maken had. Dat was het team, en de voetballende kwaliteiten die erin zat. Daar heb ik zo goed als niks aan toegevoegd. Wat ik deed was vooral uit de weg blijven, door het team vrijheid te geven op momenten van balbezit.
Zodra we balverlies leden moesten we verdedigen. Alleen zo had het zin om de kwaliteiten aan de bal het verschil te laten maken. Als wij er drie konden maken maar ook drie tegen zouden krijgen leverde dat alsnog slechts een puntje op. Op slechte dagen zou dat zelfs een verlies betekenen.
Het was aan mij om één of twee belangrijke dingen over te brengen op de groep. Dat moest heel goed worden begrepen. Verder moest ik uit de weg, en de groep laten doen waar ze wel goed in waren. Zaken waar zij mij en mijn lange verhalen niet voor nodig hadden.
20 jaar geleden
Toen ik Ancelotti hoorde moest ik denken aan een wedstrijd van meer dan twintig jaar geleden. Die dag is mij bijgebleven vanwege twee dingen. Het eerste was het zelfvertrouwen van die groep. De tweede reden was de manier waarop onze trainer omging met dat moment.
In de rust van die wedstrijd stond het 0-0. We speelden niet goed, maar wisten dat het goed zou komen. Wat ik nog goed weet is dat we toen veel onderling hebben gesproken. Onze trainer had een kwartier kunnen vullen met zijn eigen verhaal, maar liet ons aan het woord.
Ik vertelde het team dat we zo door moesten gaan. We stonden verdedigend goed, en de kansen zouden komen. Ik gaf aan dat we een aantal mensen in het team hadden die een wedstrijd konden beslissen. Daar waren we het allemaal over eens, en daar spraken we een paar minuten over.
Dit was bij het tweede elftal van SVVSMC, met jongens van 19 en 20 jaar oud. Onze trainer was een oud-prof, dus iemand met genoeg ervaring. Hij sprak tijdens de rust ook, maar gaf ons de ruimte om het samen op te lossen.
De overtuiging en het vertrouwen in elkaar zagen we terug in de tweede helft. Twee goede momenten bezorgde ons een 0-2 overwinning. Onze trainer had terecht gezien dat wij als groep wisten wat we moesten doen. Zijn werk had hij al verricht, en dus ging hij even uit de weg.
Lees Hier Meer:
Het werk van de voetbaltrainer
Geschreven door: Freddy Gomes, oud-voetballer op niveau en oud-trainer van een vriendenteam. Ik speelde 7 jaar voor Excelsior Rotterdam. Vanaf de C-jeugd (O14) tot aan het tweede elftal. Later speelde ik een aantal seizoenen in de Hoofdklasse. Als trainer werd ik kampioen met mijn vriendenteam in de Reserve 5e Klasse Zaterdag. Ik was tevens de keeper van dat team.
