In 2010 besloten een aantal van mijn beste vrienden een vriendenteam samen te stellen. De meeste van ons waren eind twintig of begin dertig en voetbalden al een tijdje niet meer op niveau. Ik heb jarenlang met een bepaalde jaloezie gekeken naar jongens die onderdeel waren van een gezellig en hecht vriendenteam, en zag het direct als hét moment om een andere voetbaldroom in vervulling te laten gaan.
Waar mijn vrienden al uitgingen van een rol op het middenveld voor mij, besloot ik het compleet anders te doen. Ik zou gaan keepen! Waarom? Toen ik als 7-jarige bij mijn eerste club startte, wou ik dat doen als keeper. Het F-1 elftal had al een keeper, en dus ging ik de spits in. In al die jaren bleef ik me afvragen hoe het zou zijn om het doel te mogen verdedigen.
Vol goede moed en de tassen volgestopt met bier gingen wij naar onze wedstrijden toe. In onze eerste wedstrijd ooit scoorden wij al binnen een paar minuten, en verloren we 'slechts'met 2-3, nadat ik bovenop de bal ging liggen en deze daardoor klungelig losliet. In de wedstrijden daarna leerden wij na behoorlijke nederlagen als snel dat er heel veel moest gebeuren om ons doel om kampioen te kunnen worden waar te maken.
Na een eerste seizoen vol flinke nederlagen, en een tweede seizoen waarin we groeiden, volgde er een geweldig en onvergetelijk derde seizoen waarin we fantastisch presteerden en kampioen werden van onze afdeling. Het bewust inzetten op ontwikkeling binnen een 'bierelftal' was geen makkelijke opgave, en zorgde vaak voor discussies en ruzies.
Uiteindelijk hebben we samen een belangrijk doel kunnen bereiken, iets wat we bijna 10 jaar later (!) nog bespreken. Het mooie is dat het vrijwel nooit ten koste ging van de gezelligheid, en er waarschijnlijk juist heel erg veel aan toe heeft gevoegd. Dit is hoe we dat hebben kunnen doen:
Doelen uitspreken
Toen het plan om een vriendenteam samen te stellen er uiteindelijk stond, organiseerden we bij de club een presentatieavond. Tijdens deze gezellige avond waren we ook even serieus. We stelden direct een gezamenlijk doel: Samen kampioen worden.
Natuurlijk werd het team samengesteld zodat we als vrienden meer tijd samen konden brengen, en keken we uit naar de altijd gezellige derde helft. Maar het feit dat het doel duidelijk was uitgesproken was krachtig, en zorgde voor een reden om ons te blijven ontwikkelen.
Duidelijke afspraken maken
Er stond een goede organisatie toen ik in het derde seizoen officieel het trainerschap van de groep overnam. Ik kreeg ontzettend veel vertrouwen van de groep, en gaf aan dat het zeker niet makkelijk en altijd leuk zou gaan zijn. Maar wat mij betreft moest alles wijken voor het doel wat we voor ogen hadden.
Eén van de afspraken die ik maakte met de groep ging over de verzameltijden op de zaterdag. Waar een ieder eerst kwam opdagen na de afgesproken tijd, werd nu de regel ingesteld dat wie niet op tijd kon zijn rekening moest houden met een plekje op de bank. Dit was in het begin wat lastig maar werd al snel heel normaal. Het zorgde met de week voor een betere wedstrijdvoorbereiding.
Serieus trainen
Vanaf dag één waren de trainingen zeer goed geregeld. We starten met een trainer en zelfs een assistent. De oefenstof was erg goed, maar waar het aan ontbrak was vaak de juiste instelling. De meeste jongens in de groep kwamen trainen omdat het leuk was, lekker tegen een balletjes trappen. Dat is slechts deels de juiste instelling in mijn ogen.
Wat hieraan ontbreekt, misschien wel het belangrijkste deel, is de bewuste intentie om met elke training beter te worden. En dus ook elke oefening met die intentie af te werken. Vooral in seizoen 3 trainden we steeds meer op een serieuze wijze, en hamerde ik op het feit dat we maar één echte training kregen om ons voor te bereiden op de zaterdag. Alles wat we deden moest dus in ieder geval gebeuren met de wil om beter te worden.
Als speler heb ik heel wat leuke dingen mee mogen maken. Een aantal keer ben ik kampioen geworden met mijn club, niet altijd voelde het echt aan als mijn kampioenschap. Soms omdat ik maar deels bij een bepaald elftal zat. Maar nog steeds kijk ik met vreselijk veel plezier terug naar het seizoen 2012/2013. En niet ik alleen, met mijn vrienden hebben we het er nog vaak over.
Er is niets mooier dan een prijs winnen met je beste vrienden. Hoe moeilijk de weg naar die titel ook was, eenmaal daar was dat allemaal vergeten. Want binnen een vriendengroep is het vertrouwen in elkaar zo groot, dat je weet dat alles wat er wordt gezegd en gedaan vanuit liefde gebeurd. Niet omdat mensen met zichzelf bezig zijn, of zichzelf beter achten dan een ander.
Ook binnen onze groep was er sprake van een bepaalde hierarchie. Zowel op als naast het veld. Maar dankzij de duidelijkheid die er bestond in de groep wist iedereen waar hij aan toe was. Nooit werd die hierarchie misbruikt, of tegen elkaar gebruikt. Het bestond om ons beter te laten functioneren, niet om de eigen positie mee te verbeteren.
Op een dag liep ik samen met een teamgenoot van het veld, langs de training van een ander elftal. Dit was ook een vriendenteam, maar één die heel anders in elkaar zat. We hoorden een gesprek tussen twee teamgenoten, waarin de één tegen de ander zei: “Ik kom hier niet om te leren.”
Een wereld van verschil met ons vriendenteam, waarin beter worden centraal stond.
De wil om een betere speler te worden, op dat niveau en op onze leeftijd, maakte uiteindelijk het verschil. We hadden voor de gemakkelijke weg kunnen kiezen. Elkaar niet uitdagen, en nooit de waarheid vertellen. Veranderen is niet makkelijk. Zeker niet wanneer dat een groepsproces is. Maar tot op de dag van vandaag zijn we allemaal blij dat we elke week samen die uitdaging aangingen.
