Het is een paar minuten na 08:30 wanneer ik het complex van vv Zestienhoven bereik.
Ik loop het terrein op, en zie dat de wedstrijden al zijn gestart. Er zijn drie wedstrijden bezig, op drie grote velden. Zes meidenteams strijden vanochtend om de winst in de eigen competitie.
Ik ben geboren in 1982. Toen ik begon met voetballen moesten de jaren '90 nog beginnen. In de laatste 12 jaar breng ik veel tijd door in het buitenland. Hierdoor heb ik een groot deel van de stormachtige ontwikkeling van het meiden- en vrouwenvoetbal gemist.
Deze ochtend kom ik op uitnodiging van één van mijn beste vrienden kijken naar het team van zijn dochter. Zij is de linksbuiten van de MO15-3, en is sinds een jaar of twee met voetballen begonnen. Voor het eerst mag ik haar vandaag in actie zien.
Vanaf de start zie ik een sterker Zestienhoven. Wat opvalt is hoe tactische dingen als het knijpen en het kantelen goed worden uitgevoerd. Bij een actie door het midden waarbij de tegenpartij gevaarlijk lijkt te worden, blijkt dat de linksback helemaal naar binnen is geknepen.
Ze grijpt op tijd in, waardoor de tegenstander niet alleen op de keeper af kan. Behalve deze uitbraak heeft de tegenpartij het lastig. De thuisploeg is beter, zonder echte kansen te creëren. Daar komt verandering in wanneer de behendige en snelle rechtsbuiten een nieuwe actie inzet.
Het lukt haar om op rechts twee tegenstanders te passeren, waarna ze de bal laag voorzet. Zestienhoven komt op 1-0. Het is de dame voor wie ik kom kijken die voor het doelpunt zorgt. De actie van haar teamgenoot is van een hoog niveau. Dat geldt ook voor haar loopactie bij de goal.
Vanaf links komt ze helemaal naar de eerste paal om daar de bal binnen te tikken. Met een mooie voetbeweging krijgt ze de bal achter de keeper, in de korte hoek. In de rust spreek ik haar vader, die hoort bij de technische staf. We hebben het over de nummer 9 van de tegenpartij, die gevaarlijk is.
Volgens hem was zij met haar snelheid verantwoordelijk voor de nederlaag van het team in de uitwedstrijd. Daar werd kansloos met 3-0 verloren. Het tekent hoe knap de voorsprong is. Als neutrale kijker mag ik daarom hopen op een leuke tweede helft, met gelijkwaardige teams.
Dat gebeurt niet. De tweede helft is vooral leuk voor Zestienhoven. Dat is de meiden gegund, want het is een verdiende overwinning. Het team loopt uit tot 3-0, en geeft nauwelijks kansen weg in de tweede helft. In die tweede helft valt op hoe weinig er met elkaar gesproken wordt.
Er is zo goed als geen negativiteit naar elkaar toe. Dat is goed. Maar het verbeteren van de communicatie zou het team nog beter kunnen maken. Los van het moment van de eigen goal, waar de maker van het eigen doelpunt vreselijk baalt van haar actie, zijn de meiden bijna niet te horen.
Bij SC Feyenoord
Een paar maanden later ga ik een wedstrijd bekijken van mijn vriend de jeugdtrainer. Wanneer het rust is bij zijn wedstrijd, kijk ik naar het veld ernaast. Daar wordt gespeeld door meiden, waarvan ik denk dat het gaat om de O17. Het niveau valt voor mij op.
De dames van Feyenoord kiezen bewust voor het opbouwen van achteruit, en doen dat goed. Als het niet lukt om aan de ene kant vooruit te voetballen, wordt de keeper gebruikt, en gaat de bal naar de andere kant. Dat doet het team met zoveel vertrouwen dat het erop lijkt alsof zij dit al lang doen.
Bij de tegenpartij zie ik een speler die technisch fantastisch is. Twee keer neemt ze de bal geweldig aan om daarna mooi weg te draaien bij een tegenstander. Wanneer de tweede helft begint van de wedstrijd waar ik voor ben gekomen concludeer ik dat het verschil technisch klein is.
Ik ben een derde keer onder de indruk wanneer ik kijk naar de eerste helft van Spanje – Nederland. Oranje probeert stand te houden, maar het voetballende vermogen van de Spaanse vrouwen is het team van bondscoach Jonker gewoon te veel. Het tempo ligt hoog en het positiespel is geweldig.
Voor mij is het spel van Spanje het bewijs dat het voetbal bij de vrouwen in een rap tempo het gat met de mannen aan het verkleinen is. Het is spannend om te bedenken waar het vrouwenvoetbal over een paar jaar kan zijn.
Ik ben er volledig van overtuigd dat het vrouwenvoetbal een mooie toekomst tegemoet gaat. Wie daar twijfels over heeft doet er goed aan een kijkje te nemen op de amateurvelden.
Lees Hier Meer:
Geschreven door: Freddy Gomes, oud-voetballer op niveau en oud-trainer van een vriendenteam. Ik speelde 7 jaar voor Excelsior Rotterdam. Vanaf de C-jeugd (O14) tot aan het tweede elftal. Later speelde ik een aantal seizoenen in de Hoofdklasse. Als trainer werd ik kampioen met mijn vriendenteam in de Reserve 5e Klasse Zaterdag. Ik was tevens de keeper van dat team.