Een paar dagen geleden kreeg ik een foto toegestuurd.
Het ging om een teamfoto van SVVSMC, voor het seizoen 2004/2005. Ik was toen 22.
Als ik voor even terug kon in de tijd, zou ik een gesprek met mezelf hebben. Die jonge voetballer bewust proberen te maken van hoe snel de tijd gaat. Hem vertellen dat spelen in de Hoofdklasse niet vanzelfsprekend is.
Als sporters hebben we een lang leven, maar een korte carrière.
De zin gebruikte ik voor het eerst in een stukje over Neymar en zijn keuzes. Voor mijn gevoel was hij pas die 19-jarige speler van Santos. Straks is hij op het WK van 2026 34 jaar oud. Dat zal zijn laatste kans zijn op een grote prijs. Zijn laatste kans om uit zijn carrière te halen wat erin zat.
Neymar zal waarschijnlijk heel oud gaan worden. Hij heeft straks nog 50 jaar om al die andere dingen te doen die voor hem interessant zijn. Voetballen kan dan niet meer. Wedstrijden winnen, scoren en assists geven. Prijzen winnen. Dagelijks het veld op met de bal. Dat is dan verleden tijd.
Ik ben nu 42. Op vele manieren nog jong. Zo voel ik mij ook. Maar er is één ding dat ik niet meer kan doen. Op hoog niveau voetballen is geen optie meer, al jaren niet. Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe snel die tijd voorbij is gegaan.
Er zijn in het leven niet veel dingen waar zo'n tijdslimiet op zit als je voetbalcarrière. Voor mij is het belangrijk om via dit blog jonge spelers te helpen beseffen hoe weinig tijd zij eigenlijk hebben.
De dagen zijn lang, de jaren zijn kort.
Dagen zijn soms zwaar. Verplichtingen, vermoeidheid en blessures zijn een uitdaging. Tijdens wedstrijden gaat er van alles mis. We zijn het als speler vaak niet eens met teamgenoten en trainers. Er zijn genoeg momenten waarop je twijfelt of je nog meer te geven hebt.
Aan sommige periodes lijkt geen einde te komen. Tot je even een moment terug kijkt, en ziet dat zelfs die mindere fases ver achter je liggen. We zijn tot veel meer in staat dan we denken.
David Goggins omschrijft dit in zijn 40% regel:
“Ons hele leven lijkt gericht op het pad van de minste weerstand. We willen niet lijden. We willen geen omgemak. Dus blijven we in een comfortabele plek. Dat is niet hoe je groeit. Je kunt kiezen tussen comfort of groei, allebei hebben is geen optie.”
Voor je het weet is je tijd als voetballer voorbij. Ik kan niet terug in de tijd voor een gesprek met mezelf. Wat ik wel kan doen is jou advies geven.
Geef alles wat je hebt, op en buiten het veld. Hard werken is zwaar. Beseffen dat je meer had kunnen bereiken is zwaar. Kies je strijd.
Lees Hier Meer:
Geschreven door: Freddy Gomes
