In een prachtig oud filmpje wordt Cristiano samen met Ferdinand en Anderson geïnterviewd. Op een gegeven moment wordt de vraag gesteld wie de beste voetballer aller tijden is. Op het moment dat Ferdinand antwoord dat Maradona voor hem de beste ooit is, zien we Anderson mee knikken. Dan is het aan Cristiano om te antwoorden. Dat doet hij op typische wijze.
“De beste voetballer aller tijden? “Dat ben ik”.
De drie schieten keihard in de lach, alsof ze allemaal al wisten dat dit moment ging komen. Het is voor mij tekenend voor de persoon Cristiano Ronaldo. Niet omdat dit voorbeeld duidelijk maakt dat hij een arrogant mannetje zou zijn. Hoewel dit een populaire mening is, en vooral was, zegt het voor mij iets over zijn grootste kwaliteit.
Ik ben een absolute Messi fan. Maar een aantal jaren geleden besloot ik de discussie niet meer te voeren. Toegegeven, het is heel gezellig om samen met je vrienden dit gesprek aan te gaan. De avond vliegt voorbij en er wordt een hoop gelachen. Maar ik merkte dat ik de discussie probeerde te 'winnen' door onder meer op zoek te gaan naar Cristiano's zwakke punten ten opzichte van Messi.
We hebben het hier over twee van de absolute beste voetballers ooit. Nog nooit hebben we twee spelers gezien die zolang aan de wereldtop hebben gezeten. We kunnen helaas niet lang meer van beiden genieten, want ook zij worden een dagje ouder.
De enige juiste vraag is: Wat kunnen we van ze leren?
Als er één ding is waar ik als speler moeite mee had, was het constant kunnen presteren. Met name als buitenspeler kon ik heel erg wisselvallig zijn. Niet gek, want als buitenspeler was je vroeger enorm afhankelijk van de ballen die je kreeg terwijl je soms hele delen van wedstrijden aan de zijlijn stond te wachten op een bal.
Als jeugd- en amateurvoetballer heb ik mogen ervaren hoe lastig het kan zijn om in de jeugd en op amateur niveau week in week uit zo goed mogelijk te presteren. Ik kan mij werkelijk niet voorstellen hoe het kan dat Messi en Cristiano dit zo lang hebben weten te doen op absolute topniveau.
Voetballiefhebbers en Cristiano aanbidders zijn gek op zijn traptechniek, snelheid en sprongkracht. In mijn ogen springt er één ding bovenuit als het gaat om Cristiano, en dat is zijn mindset.
Hij is als geen ander in staat te geloven in wat hij kan. Ook bij mij was er daarom lang het idee van arrogantie. Dit komt voort uit een stukje onbegrip. Het is niet onlogisch dat de mindset van een enorme winnaar anders is dan die van de gemiddelde persoon. Was dat niet zo, dan was Cristiano waarschijnlijk maar een gemiddelde voetballer geworden.
Zijn geloof in eigen kunnen in ongelooflijk groot. En daarnaast is hij altijd een voorstander geweest van het uitspreken van wat je wilt bereiken. “Als je het niet kunt inbeelden kan je het niet worden”. En van jongs af aan heeft Cristiano geleerd om zich in te beelden hoe succes er voor hem uit zou kunnen zien.
Niet voor niets verliet hij als jonge jongen zijn thuis op het eiland Madeira voor de grote stad Lissabon, waar hij ging voetballen in de jeugdopleiding van Sporting.
Het aanpassen in Lissabon was moeizaam. Cristiano werd onder andere belachelijk gemaakt vanwege zijn rare accent. Het zou makkelijk zijn geweest om zijn spullen weer te pakken en terug te keren naar het eiland.
Dit was voor Cristiano geen optie. Hij had een missie. Een missie die hem ook als jonge miljonair in de stad Manchester ervan weerhield de verkeerde keuzes te maken. Hou zou de beste voetballer van de wereld gaan worden. En dat mocht al heel snel iedereen van hem weten.